De baas van Fiat's onderzoek en ontwikkeling, Giancarlo Michellone, waagde in 1990 een gok.
Hij wilde dat zijn bedrijf de allereerste elektrische auto voor steden zou ontwikkelen, en zo ontstond de eerste aandrijflijn voor elektrische auto's - de Panda Electtrica.
De technologie werd voor het eerst bewezen met Lancia Y10 prototypes, waarvan er één in 1989 Turijns jaarlijkse Gran Premio 4e voor eco-voertuigen won.
Het team van Michellone nam de Fiat Panda - na tien jaar verkoop nog steeds razend populair - en verving de viercilinder benzinemotor door een 12 pk motor, die intrigerend genoeg regeneratief remde maar nog steeds de handgeschakelde versnellingsbak gebruikte.
De aandrijflijn had echter één of twee problemen. Ondanks de zeer kleine capaciteit woog het loodgel accupakket 350kg en was het zo groot dat het niet alleen de bagageruimte, maar ook de passagiersruimte vulde. En het bagagegewicht was beperkt tot 100 kg.
De actieradius was goed voor slechts 64 km-96 km, en de oplaadtijd van acht uur was vrij slecht voor zo'n kleine accu. Bovendien waren de eigenlijke energiereserves zo zwak dat er een benzinebrander moest worden gemonteerd voor de cabineverwarming.
De prestaties waren helaas ook lachwekkend. De topsnelheid was 69 km/u, het duurde 10 seconden om 40 km/u te halen en hij kon geen hellingen beklimmen die steiler waren dan 20%.
Onze collega's van Autocar testten hem in augustus 1991 en rapporteerden: “Afgezien van de griezelige stilte is het net alsof u in een andere Panda rijdt.
“Subjectief gezien lijken de prestaties veel beter dan u zou verwachten, maar uw nekharen zullen er niet echt van overeind gaan staan. Maar als stadsauto in druk verkeer doet hij het goed genoeg.”
Ondanks Autocars voorliefde voor zijn vermogen om in de stad te rijden, nam Fiat nota van de problemen en rustte de auto voor 1992 al snel uit met een nieuwe nikkel-cadmium accu. Hierdoor werd de auto twee keer zo krachtig, maar steeg het gewicht met 400 kg. Bovendien werd de aandrijflijn nu op een Cinquecento gemonteerd.
Toen ze met de Cinquecento reden, zeiden de testers van Autocar dat hij veel moeilijker te bedienen was dan je van zo'n kleine auto zou verwachten. Ze zeiden dat hij door zijn gewicht “reed als een slee” en dat hij door zijn banden niet zo goed stuurde als hij zou kunnen.
Maar wat vond het publiek ervan? Giuseppe Giovenzana, een hifi-dealer, zei: “Je voelt je meteen op je gemak en beseft dat hij ideaal is om je in het stadsverkeer te verplaatsen.”
Tobia Di Primio, een taxichauffeur, zei echter: “Misschien is hij prima voor in de stad, maar om snel te rijden, zelfs in druk verkeer, mist hij de nodige acceleratie. Weet je, wij hebben een andere manier van rijden.”
